قبل از پرداختن به موضوع عفونت گوش به آناتومی گوش میپردازیم. گوش از سه قسمت اصلی گوش خارجی، میانی و داخلی تشکیل شده است. گوش خارجی از لاله گوش و مجرای گوش تشکیل شده است. تا پرده گوش ادامه دارد. هنگام معاینه گوش، مجرای گوش خارجی و پرده گوش بررسی می شود. بنابراین، آنها با توجه به وضعیت گوش خارجی و پرده گوش، تصوری در مورد گوش میانی دارند. گوش میانی از داخل پرده گوش شروع می شود. از پرده گوش و 3 استخوانچه کوچک در گوش تشکیل شده است. التهاب گوش میانی در این قسمت رخ می دهد.
گوش داخلی بخشی از شقیقه است که شامل اندام های شنوایی و تعادل است. گوش میانی، این یک حفره پر از هوا در قسمت داخلی گوش به اندازه یک نخود است. وظیفه آن انتقال ارتعاشات صوتی از گوش به مغز از طریق اعصاب است. التهاب گوش میانی که شامل پرده گوش و استخوانچه‌ها می‌شود، در اثر عوامل مختلف، اوتیت میانی نامیده می‌شود. اوتیت میانی می‌تواند ناشی از عفونت‌های میکروارگانیسمی مانند باکتری‌ها، ویروس‌ها یا به دلایل آلرژیک یا خودایمنی باشد. التهاب می تواند یک یا هر دو گوش را درگیر کند. سینوزیت یا عفونت گلو ممکن است پیشرفت کند و باعث عفونت گوش میانی شود. معمولاً زمانی اتفاق می‌افتد که باکتری‌ها یا ویروس‌های موجود در بینی و گلو وارد گوش میانی شوند. این بیماری که در ادبیات پزشکی به عنوان "اوتیت میانی" شناخته می شود، می تواند در هر سنی رخ دهد. با این حال، نوزادان 6 تا 15 ماهه بیشتر تحت تأثیر عفونت قرار می گیرند. با سایت دفتر پرستاری مهرگان نو همراه باشید....
انواع عفونت گوش میانی چیست؟
عفونت ها می توانند گوش میانی را به روش های مختلفی تحت تاثیر قرار دهند که به شرح زیر است:
- اوتیت میانی حاد. این عفونت گوش میانی به طور ناگهانی ایجاد می شود و باعث تورم و قرمزی می شود. در نتیجه تجمع مایع و مخاط در گوش تب و گوش درد ایجاد می شود.
- اوتیت مدیا با افیوژن. پس از پاک شدن عفونت، مایع (افیوژن) و مخاط در حفره تمپان جمع می شود. این رسوب باعث می شود بیمار احساس کند گوش میانی او پر شده است. این وضعیت ماه ها ادامه می یابد و بر توانایی شنوایی بیمار تأثیر می گذارد.
- اوتیت میانی مزمن همراه با افیوژن. مایع برای مدت طولانی در حفره تمپان باقی می ماند یا ناپدید می شود و به طور مکرر تجمع می یابد، اگرچه عفونت جدیدی رخ نمی دهد. درمان این نوع اوتیت میانی اغلب دشوار است. چنین بیماری هایی بر توانایی شنوایی تأثیر می گذارد.
چه کسانی در معرض مبتلا شدن به عفونت گوش هستند؟
- سیگاری ها
- افرادی که علائم آلرژی دارند
- سابقه سرماخوردگی یا سایر عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی
چه چیزی باعث التهاب گوش میانی می شود؟
اوتیت میانی توسط یک باکتری یا ویروس در گوش میانی ایجاد می شود. این عفونت معمولاً به دلیل بیماری یا مشکل پزشکی دیگری مانند سرماخوردگی، آنفولانزا یا آلرژی ایجاد می شود. عفونت می تواند باعث انسداد یا تورم مجاری بینی، گلو و شیپور استاش شود.
شیپور استاش یک جفت شیپور باریک است که از گوش میانی تا پشت مجرای بینی در پشت گلو کشیده شده است. انتهای این لوله‌ها که به داخل گلو امتداد می‌یابند می‌توانند برای تنظیم فشار هوا در گوش میانی، تازه کردن هوای گوش و تخلیه ترشحات عادی از گوش میانی باز و بسته شوند.
تورم شیپور استاش ممکن است مسدود شود و باعث تجمع مایع در گوش میانی شود. اگر این مایع به مرور زمان عفونی شود و علائم اوتیت میانی رخ دهد. در کودکان، شیپور استاش باریک تر و افقی تر است. این کار تخلیه لوله ها را دشوار می کند و احتمال گرفتگی را افزایش می دهد.
آدنوئیدها دو پد کوچک بافتی هستند که از بافت لنفاوی لوزه مانند تشکیل شده اند و اعتقاد بر این است که در عملکرد سیستم ایمنی نقش دارند. از آنجایی که آدنوئیدها به دهانه شیپور استاش نزدیک هستند، تورم آدنوئیدها می تواند لوله ها را مسدود کند. این می تواند منجر به اوتیت میانی شود. تورم و تحریک این غدد بیشتر در موارد اوتیت میانی در کودکان نقش دارد، زیرا کودکان آدنوئیدهای نسبتا بزرگتری نسبت به بزرگسالان دارند.
بیماری‌های دیگری نیز با التهاب گوش میانی یا سایر بیماری‌هایی که می‌توانند باعث مشکلات مشابه گوش میانی شوند، وجود دارد. به عنوان مثال، اوتیت میانی با افیوژن یا اوتیت میانی در اثر تورم و تجمع مایع در گوش میانی، یعنی ترشح، بدون عفونت باکتریایی یا ویروسی ایجاد می شود. این ممکن است به دلیل ادامه تجمع مایع پس از بهبودی اوتیت میانی رخ دهد. این همچنین می تواند به دلیل برخی اختلالات عملکرد شیپور استاش یا به دلیل انسداد غیر عفونی رخ دهد.
اوتیت میانی مزمن همراه با افیوژن نامی است که به شرایطی داده می‌شود که زمانی رخ می‌دهد که مایعی در گوش میانی باقی بماند و در غیاب عفونت باکتریایی یا ویروسی اغلب گوش میانی را پر کند. این امر کودکان را مستعد ابتلا به اوتیت میانی جدید می کند و می تواند به مرور زمان به شنوایی آنها آسیب برساند.
اوتیت میانی چرکی مزمن نوعی از اوتیت میانی است که با روش های معمول درمان از بین نمی رود. این نوع می تواند باعث پارگی پرده گوش شود.
برخی عوامل خطر ابتلا به اوتیت میانی را در افراد افزایش می دهند. به عنوان مثال، کودکان 6 ماهه تا 2 ساله بیشتر مستعد ابتلا به اوتیت میانی هستند، هم به دلیل اندازه و شکل شیپور استاش و هم به دلیل اینکه سیستم ایمنی آنها هنوز در حال رشد است.
مشاهده شده است که در مکان هایی که به طور جمعی از کودکان مراقبت می شود، احتمال ابتلا به اوتیت میانی در کودکان بیشتر از کودکانی است که به صورت انفرادی از آنها مراقبت می شود. تصور می‌شود که این به دلیل خطر بالاتر ابتلا به عفونت‌هایی مانند سرماخوردگی یا آنفولانزا در مکان‌هایی است که کودکان در آن قرار دارند.
تفاوت در ساختار استخوان و عضلات در کودکان مبتلا به شکاف مادرزادی می تواند جریان شیپور استاش را دشوار کند. این امر خطر ابتلا به اوتیت میانی را افزایش می دهد. مشاهده شده است که تغذیه نوزادان در رختخواب نیز خطر ابتلا به اوتیت میانی را افزایش می دهد.
شایع ترین عفونت گوش میانی در پاییز و زمستان است. افراد مبتلا به آلرژی فصلی با خطر ابتلا به اوتیت میانی مواجه هستند زیرا تعداد گرده ها در این دوره ها بیشتر است. قرار گرفتن در معرض دود تنباکو یا سطوح بالای آلودگی هوا می تواند خطر ابتلا به اوتیت میانی را در افراد افزایش دهد.
علائم عفونت گوش در بزرگسالان چیست؟
شایع ترین علامت عفونت گوش بدون شک گوش درد است. گوش دردهای شدید بخصوص در دوره حاد شایع است. این دردها می توانند آنقدر شدید باشند که بیمار را از خواب بیدار کنند. درد اغلب با تب و کاهش شنوایی همراه است. به دلیل التهاب ناشی از باکتری، پرده گوش بیمار متورم و کشیده می شود که شدت درد را افزایش می دهد. هنگامی که در گوش میانی تجمع شدید مایع وجود دارد، ممکن است پرده گوش بیمار سوراخ شده و التهاب خونی از گوش جاری شود. در این حالت، درد در نتیجه از بین رفتن پسرفت از بین می رود. در این مرحله ترشح از گوش بارزترین علامت است. علائم اوتیت میانی به سرعت ایجاد می شود و در عرض چند روز برطرف می شود. این وضعیت به عنوان اوتیت میانی حاد شناخته می شود. علائم اصلی عبارتند از:
- گوش درد
- تب شدید
- ضعف
- احساس بیماری نکن
- سرگیجه
- مشکلات تعادل
- کاهش جزئی در شنوایی، وقتی گوش میانی پر از مایع می شود، کاهش شنوایی می تواند نشانه ای از بیماری باشد که به نام چسب گوش یا اوتیت میانی همراه با افیوژن نیز شناخته می شود.
- در برخی موارد، پرده گوش ممکن است سوراخ شود و مایع گوش میانی تخلیه شود. هنگامی که مایع دردناک با ایجاد کشش در پرده گوش تخلیه می شود، درد ناپدید می شود.
- ترشحات گوش، در صورت سوراخ شدن پرده گوش دیده می شود.
درمان عفونت گوش در بزرگسالان
برای علل و درمان التهاب گوش خارجی باید با مشورت پزشک متخصص آن را آموخت و انجام داد. روش هایی که افراد با مصرف خودسرانه داروها یا مراجعه به آشنایان خود به کار می برند، با اطلاع از ابتلای افراد به عفونت گوش خارجی، باعث تشدید سیر بیماری می شود. بنابراین، افراد مبتلا به عفونت گوش خارجی باید با معاینه پزشک متخصص، نحوه این عارضه و نحوه درمان آن را بیاموزند. افراد نباید با مصرف هر گونه قطره گوش، این عارضه را خود درمان کنند. پس از معاینه پزشک متخصص، درمان با تمیز کردن مجرای گوش آغاز می شود. زیرا استفاده از دارو بدون پاکسازی التهاب در مجرای گوش خارجی از نشان دادن اثر دارو جلوگیری می کند. در صورت وجود ترشح یا التهاب، با دقت تمیز می شود. سپس بسته به سیر بیماری فرد می توان دارو یا قطره گوش داد. مهمترین عامل در درمان، تشخیص زودهنگام است. هرچه زودتر عفونت گوش خارجی تشخیص داده شود، فرد راحت تر و بدون درد می تواند بهبود یابد. طی 10-5 روز بهبودی در بیماران مشاهده می شود.
در روند درمان عفونت گوش باید به نکاتی توجه کرد. این نکات مهم در مورد علل و درمان التهاب گوش خارجی در بهبودی بیمار بسیار کمک کننده است. علاوه بر داروهای تجویز شده توسط پزشک، مواردی وجود دارد که باید و نباید در این دوره که کانال گوش خارجی بیشترین حساسیت را دارد انجام شود. بیماران باید همیشه مجرای گوش را در طول تجویز دارو خشک نگه دارند. هرگز نباید گوش و مجرای گوش را خیس کند. مدتی نباید وارد دریا یا استخر شود. در مورد این موضوع باید با پزشک مشورت شود. هیچ دارویی و قطره گوش نباید به غیر از داروهای تجویز شده توسط پزشک و قطره گوش استفاده شود. داروها باید طبق دستور پزشک و به موقع مصرف شوند. اگر پزشک قطره گوش داده است، قطره گوش باید به گفته پزشک تزریق شود. قطره های گوش ابتدا باید در کف دست یا با نگه داشتن آنها در دمای اتاق گرم شوند. اگر قبل از چکاندن قطره، ترشح از گوش وجود داشت، باید ترشحات را به دقت تمیز کرد و بعد از تمیز کردن، قطره گوش را چکانید. خارش و مالش گوش می تواند التهاب را تشدید کند. با توجه به این نکات، روند بهبودی افراد در اسرع وقت تکمیل می شود.
بهترین آنتی بیوتیک برای عفونت گوش
- آموکسیل (آموکسی‌سیلین)
- آگمنتین (آموکسی‌سیلین کلاوولونات پتاسیم)
- کورتیسپورین (نئومایسین، پلی‌میکسین‌بی، هیدروکورتیزون) به‌صورت محلول یا سوسپانسیون
- کورتیسپورین تی‌سی (کولیستین، نئومایسین، تونزونیوم، هیدروکورتیزون) به صورت سوسپانسیون
- سیپرودکس (سیپروفلوکساسین، دگزامتازون) به صورت سوسپانسیون
- سیپرو اچ سی (سیپروفلوکساسین، هیدروکورتیزون) به صورت سوسپانسیون
- سیلوکزان (سیپروفلوکساسین) به صورت محلول
- اوکوفلوکس (افلوکساسین) به صورت محلول
- فلوکسین (افلوکساسین) به صورت محلول
- استاسول اچ سی (هیدروکورتیزون، استیک اسید) به صورت محلول
- ازیترومایسین (زیترومکس)
- اریترومایسین
- داکسی‌سایکلین
لینک های مرتبط: